Oprowadzanie po meczecie od dnia 1 maja 2016 r. codziennie w godzinach 9:00 - 17:00

Kontakt telefoniczny - 667037691

W źródłach historycznych zachowała się dokładna data wydania przywileju, na mocy którego przyznano wsie Bohoniki i Drahle Tatarom. Było to 12 marca 1679 roku. Przywilej Jana III Sobieskiego m.in. głosił: "...też włóki i wioski wieczyście onymże i sukcesorom nadawszy i darowawszy, na onych budować się, osadzać i przedać, zostawić i podług woli i upodobania swego dysponować z obligiem tylko usługi wojennej wiecznymi czasy pozwolił i ubezpieczył". Wsie objęli w posiadanie żołnierze z oddziałów rotmistrzów Bogdana Kieńskiego i Gazy Sieleckiego. Zacho-wało się też nazwisko rotmistrza Olejowskiego, który wraz ze swym oddziałem osiadł na nadanych mu ziemiach. Dawnych zaś mieszkańców Bohonik i Drahli przeniesiono do innych osiedli. Trwale zrośli się Tatarzy z Bohonikami. Stały się one centrum okolicznych skupisk muzułmańskich. Wzniesiono drewniany meczet i założono cmentarz. Obecna świątynia pochodzi z drugiej połowy XIX wieku (1873 r.). Jest to drewniana niemal kwadratowa budowla o czterospadowym dachu z jednym minaretem sygnaturkowym zakończonym półksiężycem.

Wnętrze meczetu podzielone jest na dwie części, większą przeznaczoną dla mężczyzn i mniejszą dla kobiet. Oddziela je drewniane przepierzenie z poziomą szczeliną, zasłoniętą przejrzystą firanką muślinową, pozwalającą obserwować z części kobiecej przebieg nabożeństwa. Oba pomieszczenia mają osobne wejścia ze wspólnego przedsionka z półkami na obuwie. Wyznawcy islamu usadawiają się rzędami na pokrywających podłogę dywanach i modlą się zwróceni twarzą na południe, w stronę Mekki. Stronę tę, tzw. "kyble", wskazuje "mihrab", czyli nisza w ścianie świątyni. Nisza ta jest bardzo skromna, wykonana z drewna, w przeciwieństwie do zwykle bardzo bogato zdobionych, kamiennych lub marmurowych mihrabów w meczetach Wschodu. Na prawo od mihrabu widzimy podwyższenie, tzw. "mimbar". Jest to rodzaj kazalnicy. Z tego miejsca imam, zwany przez miejscowych "mołną" wygłasza piątkowe kazanie "hutbę". Mimbar jest jedynym fragmentem wnętrza meczetu, noszącym znamiona artystycznej roboty. Wzdłuż ściany dzielącej świątynię na obie części, po stronie męskiej znajduje się galeryjka, przypominająca kościelny lub cerkiewny chór. Na galeryjce podczas piątkowego nabożeństwa spełniał niegdyś obowiązki muezzin. W meczecie rozbrzmiewa liturgiczny język arabski. Modlitwy zaczerpnięte są z tzw. "chamaiłów", będących odpowiednikiem brewiarzy oraz z koranicznego tekstu. Na ścianach widzimy oprawne w ramy napisy arabskie,"muhiry", z wersetami z Koranu.

Podczas wojny meczet zdewastowali hitlerowcy. Po wojnie świątynię odnawiano kilka razy, były również plany jej rozbudowy. Pozostałością tego jest fundament w pobliżu starej bryły meczetu. Prawie naprzeciw , po drugiej stronie ulicy, znajduje się dom parafialny, a przed nim głaz narzutowy z tablicą upamiętniającą 300-lecie osadnictwa tatarskiego na tych terenach.

Roman Gembicki
"Podlaski Szlak Tatarski"